Frittata i życiowe zmiany - podano do stołu :)

      

     Zmiany, zmiany, zmiany... wind of change...

Słyszę czasem od ludzi, że ludzie się nie zmieniają. Ale to może tamci właśnie ludzie tak mówią, bo sami się nie zmienili? Dziwna to sprawa, ponieważ moim zdaniem ludzie zmieniają siebie, czasem nawet swoją osobowością zmieniają otoczenie... innych ludzi.
Zmieniamy zdanie, poglądy, bośmy nie krowy... choć niektórzy liczbą żołądków są przynajmniej zbliżeni ;p
Zmieniamy fryzury.
Zmieniamy style ubierania się.
Zmieniamy otoczenie, meble.
Zmieniamy też siebie. Czasem świadomie - pracując nad sobą, czasem nieświadomie - ulegając komuś / czemuś.

Pisałam kiedyś o zmianie smaków. Fascynuje mnie to, że kiedyś nie tolerowałam rukoli. Byłam w stanie z przygotowanej już mieszanki sałat, polanej pyszną oliwą... wydłubywać misternie każdy listek tego śmierdzącego kocim moczem ziela (takie było wtedy moje smakowe podejście). Teraz? Rukolę dokładam gdzie się da! Czekam w marketach na dobre ceny, plądruję grządkę Mamy Bardzo Mądrego Mężczyzny - jednym słowem - KOCHAM!

Mogłabym opisać jeszcze kilka innych zmian, na różnych płaszczyznach, jednak pośród tych wersów, pośród zapachów lata, tutaj i po poniedziałkowym obiedzie, liczy się tylko jedna zmiana. ZMIANA PODEJŚCIA DO GOTOWANIA :)
Nigdy nie mogłam podpisać się pod stwierdzeniem "nie lubię gotować". Ja po prostu tego nigdy nie robiłam! To znaczy nigdy do pewnego czasu. Nie musiałam gotować. Nie miałam czasu. Ani nawet zapału.
I tutaj zaczynamy dotykać, albo zaledwie muskać sedna sprawy. Coś się zmieniło :)
Ostatnio lubię to robić... lubię szukać przepisów, inspiracji.. lubię mieszać ;D (ale tylko w garnku, nigdy w Życiu!) i lubię jeść!
Mając na uwadze dzisiejszy upał nie powinnam wspominać o cieple ani o gorącu... ale.... robi się coraz cieplej, ciepło...ciepło... zbliża się SEDNO! Sedno, którym jest przepis na frittatę ze szpinakiem!

Obiecałam, wypróbowałam, zjadłam - opisuję :)
Będziecie potrzebowali:
* szpinaku (po uprzednim oberwaniu twardych ogonków, sparzeniu i porządnym odsączeniu wody wyszło mi tego około sześciu garści - garście mam małe ;p ale wydaje mi się, że w tym przypadku proporcje składników są kwestią gustu i smaku!)
* jajek (użyłam pięciu jajek rozmiaru M ;D i jednego białka, które zostało mi z pieczonej drożdżówki...)
* czosnku (dodałam 3 średnie ząbki - ale tutaj znowu kwestia gustu i zapotrzebowania na antybiotyk lub ochronę przeciw wampirom...)
* cebuli (wkroiłam pół, ponieważ leżała samotnie - można, ale nie trzeba)
* pomidorów (w moim przypadku było to jeden świeży pomidor i pół garści suszonych - kwestia upodobań pomidorowych)
* sól, pieprz i co tylko lubicie spośród przypraw!

A teraz po kolei - jak wyczarowałam kolorowy omlet?
Oberwałam ogonki ze szpinaku (podobno nie jest to koniecznie, jednak ja jako laik wolałam kierować się radą starszych), sparzyłam, z żalem patrzyłam jak ogromna kupa szpinaku kurczy się... niczym kostka lody na słońcu... Następnie odcisnęłam dokładnie wodę i pokroiłam szpinak. Dość dowolnie. Myślę, że drobniejszy jest wygodniejszy w spożyciu :)
Wrzuciłam do miski.
Pokroiłam cebulę.
Wrzuciłam do miski (tej samej, do której uprzednio wrzuciłam szpinak).
Obrałam i wycisnęłam czosnek.
Wrzuciłam do miski (wciąż ta sama miska).
Sparzyłam pomidor. Obrałam ze skórki, pokroiłam w kostki. Wielkość kostek dowolna.
Wrzuciłam do miski (taaak... nasza główna bohaterka).
Suszone pomidory pokroiłam w paseczki.
I? Dokładnie... Jej Wysokość Miska!

W tym momencie na scenie pojawia się kolejna aktorka! Bynajmniej nie drugoplanowa - Miska numer dwa :)
W niej właśnie lądują wszystkie jaja! Roztrzepałam je z ogromną przyjemnością, dodałam troszkę soli i pieprzu.

Następnie połączyłam składniki z Miski numer Jeden ze składnikami z Miski numer Dwa. W dowolnej misce, ale trzeciej bym nie brudziła... ;p
Tak wymieszane składniki wylałam na lekko podgrzaną oliwę. I w napięciu czekałam... czekałam... około 10-12 minut, ponieważ spód powinien się ściąć :) i lekko przyrumienić.
I teraz UWAGA! Następuje punkt kulminacyjny!
Odwrócenie omletu na drugą stronę :) Mnie pomogła Mama (miałam dużo patelnię ;p). Trzymała bowiem pokrywkę od patelni, na której smażyłam swoje dzieło. Ja w tym czasie powoli, wstrzymując oddech zsuwałam rumianą stroną na tę właśnie pokrywkę. Następnie przyłożyłam do pokrywki patelnię (do góry dnem). Potem liczył się tylko refleks... ;D Patelnia ląduje znowu na palniku. Rumiany spód stał się teraz zachęcającą górą, a nie ścięta jeszcze breja przechodziła przemianę niczym kaczątko w łabędzia :)

Wyszło pysznie! Najadły się cztery osoby! Trzy Kobiety i jeden Mężczyzna. Kawałki frittaty przyozdobiłam szczypiorkiem i bazylią :) do tego podałam miskę (kolejną!) sałaty :)

ZIELONO MI...

Polecam, życzę smacznego dania i....

smacznych zmian!