Rola Życia

             Mówi się, że życie to nie bajka... może i nie. Podobno nie jest to również film... jednak czasem... nie wiem jak Wy, ale ja nie mogę się oprzeć wrażeniu, że moje Życie toczy się zgodnie z jakimś, zapisanym gdzieś, dobrym scenariuszem. Muszę przyznać, że autora tegoż scenariusza uznałabym nawet za całkiem utalentowanego :)
W Moim Scenariuszu znajduje się praktycznie wszystko! Przeważa komedia. Bywa jednak dramatycznie i sensacyjnie. Z okazji na moja skłonność do analizowania i snucia duuuużej ilości przemyśleń, mogę śmiało doszukiwać się wątków głęboko psychologicznych...

... ale do rzeczy. Wczoraj rano poczułam się Angelina Jolie w jakimś filmie sensacyjnym, wyścig z czasem i te sprawy. Owszem, brakowało mi długich, ciemnych włosów, kilku(nastu?) centymetrów wzrostu i tych pełnych, namiętnych ust... ale jednak!
Zaczęło się dość niewinnie, jak to często bywa w większości filmów gdzie akcja zawiązuje się powoli acz miarowo i stale. Obudziłam się (pierwszy sukces dnia!), wstałam (drugi sukces dnia!), wykonałam parę podstawowych porannych czynności ;D i... odsłoniłam okna... Moim oczom ukazały się czapy śniegu. Wszędzie. Gdyby tylko chciały leżeć na trawnikach... pod drzewkiem... czy też w górach... ale nie.... one leżały wszędzie. A najbardziej, najpulchniej i najbielej leżały na samochodzie. I chodniku prowadzącym do bramy. Bezczelne!
Jako dobrze zgrana para mamy z Bardzo Mądrym Mężczyzną obowiązki rozdzielone. On zajmuje się samochodem, ja jestem odźwierną w myśl zasady "pasażer otwiera bramę"... Ale jako, że ja strasznie lubię odśnieżać rzuciłam się bezinteresownie z pomocą i z miotełką :) Odgarnęłam mężnie część samochodu po czym pędem skierowałam się do otwierania bramy. Za sobą usłyszałam skrzypiący pod kołami śnieg...
Czasu zostało mi niewiele... dopadłam kłódki... i... okazała się zamarznięta! Szlag! Niczym sarenka pomknęłam po śniegu do domu po WD cośtam. Ślizgając się po wykafelkowanych schodach wracałam do bramy. Z napięciem pryskałam kłódkę Magicznym Sprayem. I nic! Wiem, że należy dać temu czas... ale ja tego czasu nie miałam! Pokłady mojego czasu skończyły się z ostatnim puchem śniegowym zgarniętym z auta.
Kiedy ponownie biegłam do domu (tym razem po zapałki) przyszło mi na myśl, że akcja Mojego Scenariusza wyjątkowo przyspieszyła! Struś Pędziwiatr miałby problem mnie wyprzedzić kiedy dzielnie przebierałam nóżkami w stronę wrogiej kłódki. Zaczęliśmy ogrzewać metal mając w głowie tylko jedno: ja odjeżdżający beze mnie pociąg, Bardzo Mądry Mężczyzna przekleństwa (tak przypuszczam).
Nareszcie! Udało się :) kłódka odtajała, brama została otwarta. Pamiętałam jeszcze, żeby zamknąć ją za sobą. Wskoczyłam do prawie jadącego już samochodu, dzięki Losie za moją gibkość ;D... plus był taki, że po tak długim działaniu silnika w środku było już cieplutko :)
Ruszyliśmy... niczym slow motion... wszystko zwolniło... samochody jechały niczym w kondukcie pogrzebowym, tyle że, na szczęście, nie było prowadzącego... jeśli wiecie co mam na myśli.
Napięcie rosło z każdym kilometrem, które to kilometry upływały nieproporcjonalnie do czasu.
Na dworcu rzuciłam się biegiem w kierunku peronów... ale było już za późno. Mój pociąg odjechał.

Trudno. Spóźniłam się. Nawet Angelina Jolie czasem się spóźnia. Prawda? :)

Słyszę brawa? :) Myślicie, że jest szansa na Oskara za tę rolę?!

A Wasze Scenariusze? Jakbyście je określili? Miewacie takie dni, które powinny się kończyć Czerwonym Dywanem i Oskarem? :)

Oby ten dzisiejszy taki był :) w pozytywnym sensie oczywiście!