Love Actually - moje zdanie

"To właśnie miłość" - zobaczyłam niedawno. Film z 2003 roku, ale jakoś nie mogłam się zabrać. I miałam dobre przeczucia. Polecił mi go kolega (tak, dobrze czytacie :)). Że prześmieszny, że uśmiać się można itp. No to obejrzałam.

Oto bilans "zysków" i ''strat'':

Plusy:
- tańczący Hugh Grant w roli brytyjskiego premiera,
- Alan Rickman i jego boski głos,
- mały, uroczy, zakochany czystą miłością, chłopczyk,
- Rowan Atkinson pakujący prezent świąteczny (oby więcej takich sprzedawców : ))
Generalnie obsada wyśmienita!

Minusy:
- małozabawny! Śmierć żony, zdrada, płacz kobiety, która czuje się niekochana, chory brat jednej z bohaterek. Co tu jest śmieszne, do cholery??!!
- błędne zakwalifikowanie (znowu), to powinien być film obyczajowy, a nie komedia.


No i znowu wychodzi moje podejście do tego typu filmów. Ja lubię się pośmiać. Jeśli jest napisane "komedia", to już nawet zniosę "romantyczną" jeśli będzie zabawna! Na komedii, chcę płakać ze śmiechu, a nie ze wzruszenia. Życie jest już wystarczająco wzruszające, żeby jeszcze na komediach ryczeć.
No bo jak nie płakać z Karen, kiedy pod choinką oczekuje od męża tego, co on kupił koleżance z pracy, a dostaje płytę?
Jak nie płakać kiedy ojczym radzi, żeby wyznawać miłość, bo on sam żałuje, że nie powtarzał żonie, że ją kocha, a teraz jest za późno?

Wiem, że może powinnam patrzeć na to z przymrużeniem oka... wtedy by mi się bardziej podobało...
Ale przecież nie mogę zamykać oczu oglądając film, prawda? Jako obyczaj - niezłe, ale jako komedia - nie. Za dużo wzruszeń, za mało śmiechu. To jest moje zdanie.
A Wasze jest jakie?